Бирор янги иш бошлаш олдидан бўладиган ҳавотир табиий ҳолат ҳисобланади. Айнан ҳавотир бизни ҳеч бир ҳаракатсиз ўтиргандан кўра илгари одимлашга ундовчи туйғудир. Бошқа тарафдан қараганда, агар ҳолат ҳавас қиларли бўлса, келажагингиз яхши томонларини тахмин қила олсангиз нима учун ҳаракат қилмаслигимиз керак? Энг муҳими, нима учун аниқ бир тўхтамга кела олмаётганимизни билиб олишимиз керак.
Савол беринг: Сиз ўзингизга тегишлимисиз? Одатда болалигимизда биз учун ота-онамиз куйиб-пишиб юради: йиқилиб, оёқ-қўлимиз лат емадими, оч қолмадикми, совқотмадикми ва ҳоказо. Балки ота-онангиз ўз хаётида эришолмаган орзуларининг рўёбини сизда кўришни истар? Болаликдан ҳозирги кунгача ҳаётингиздаги қабул қилинаётган қарорларни сиз учун ота-онангиз қабул қилаётгандир? Аввало ҳаёт бир марта берилиши ва у фақат сизники эканлигини тушуниб олишингиз керак.
Ўзингизга ота-онангиз назари билан баҳо беришни бас килинг ва умуман нафақат ота-она, умуман бировнинг кўзи билан қарашни тўхтатинг. Айбдорлик ҳиссидан воз кечинг, сиз ўзингиз учун яшашингиз ва қарор қабул қила олишингиз кераклигини унутманг. Мустақил қарор қабул қилишни ўрганинг, «Онам нима дер экан-а?» деган саволларни миянгиздан чиқариб ташланг. Тўғри, она ҳеч қачон сизга ёмон бўлишини истамайди, лекин 30-40 ёшда ҳам сизга нима яхши-ю, нима ёмонлигини ўзингиздан бошқа ҳеч ким билмайди.
