Инсонлар билан эндигина муносабатларга киришганда, илк кўнгилсизларга унчалик эътибор беравермаймиз. Ўтиб кетар, дея умид қиламиз. Аммо айнан ушбу илк белгилар кейинчалик катта муаммоларга айланади. Хўш, уларни аслида қандай қабул қилишимиз керак?

* Болаликдан бизга кимдир ҳурматсизлик билан муносабатда бўлишига ўрганиб қолганмиз. Атрофдагиларимиз ваъда бериб бажаришмайди, устимиздан кулишади, бизга овозини баландлатишади. Буни ҳам одатий тарзда қабул қилаверамиз. Эримиз бақирса ҳам, индамай кетамиз. Чунки бу каби ҳурматсизликка кўникиб қолганмиз.

* Турмуш ўртоғимизга раҳм қиламиз. Унга оналардай меҳр кўрсатишга интиламиз. Бир вақтлар ота-онамиздан ололмаган эътиборни унга бағишлаймиз. Куч-қувватимиз иккимизга бирдай етади, деб ўйлаймиз. Эркагимизни елкамизга ортиб кетаверамиз. Биздан хафа бўлса, раҳмимиз келади. Шахсий дунёйимиз эса эсдан чиқади.

* Вақтинчалик деб умид қиламиз. Жуфтимиз ўзгариб қолишини интизорлик билан кутиб яшайверамиз. Соддалигимиз ҳам шунда. Охирги марта уришди, сўнгги бор урди, дея ҳаётимизни давом эттираверамиз.

* Сабаб топамиз. Уришдими, чарчагандир-да, сўкдими ишида кўнгилсизлик бўлгандир, ичиб келдими, асабийлашгандир-да. Ҳар бир қилиғи учун баҳонани ўзимиз тахт қиламиз.

* Жуда кўп кечирамиз. Аёллик ҳиссиётларимиз жўш уриб, ҳар гал кечириб юбораверамиз. Баъзида буни ота-онамиз олдида андиша қилганимиздан бажарамиз. Алломалардан бири шундай деган экан: Аёл эри билан тўйдан кейин танишади. Ҳаёт давомида ушбу мақолнинг ифодасини топиб бораверамиз.

* Хавфли белгиларни кўрсак ҳам, сезмаганга оламиз. Чунки умримизнинг кетган вақтига ачинамиз. Ҳафталар, ойлар, йиллар давомида бирга яшаганмиз ахир. Орамиздаги муносабатга аллақачон дарз кетганини тан олгимиз келмайди. Шу тарзда кўр-кўрона яшайверамиз. Аммо бу ҳаётда ҳеч нарса бежиз содир бўлмайди. Ҳар дақиқа бебаҳо тажриба бағишлайди.

* Романтик шахсмиз. Эримизнинг барча камчиликларини романтикага менгзаймиз. Хуллас, ўзимизни хурсанд қилиб яшайверамиз, лекин асосий муаммолар ҳал бўлмай қолаверади.

Хўш, бу белгиларни сиз ҳам сезасизми? Албатта, сезсангиз керак. Лекин уларга кўз юмасиз, шундайми?! Ҳақиқатдан қўрқиб, уни қабул қилмайсиз. “Ўзим айбдорман, чидашим керак” деган ўйлар билан виктимблейминг таъсирига тушиб қолганингизни билмайсиз. Аммо унутмаслигингиз керак, чорасиз вазиятнинг ўзи йўқ. Агар турмуш ўртоғингиз асраб-авайлашингизга лойиқ бўлмаса, бу ҳаракатларингизни тўхтатинг. У нимжон бола ёки чорасиз инсон эмас, балки бақувват эркак. Бақувват эркаклар эса аёлини, оиласини асраб-авайлаши керак. Оилада ролларингизни алмаштиринг. Фақат бир томон ён босаверса, бундан наф чиқмайди. Эрингиз сизсиз аянчли аҳволга тушиб қолмайди, ишонаверинг.

Шундай экан, ўзингиз ҳақингизда ҳам ўйланг, янги куч йиғинг, ўтмишни унутинг, бугун билан яшанг, эртага бир гап бўлар, қизиқишларингизга вақт ажратинг. Ўз ҳаётингизни қурбон қилманг!