Мени болалигимдан ота-она қандай бўлишидан қатъий назар уларни яхши кўриш ва ҳурмат қилиш керак деб тарбиялашган.
Менинг дадам эса – руҳий абьюзер (тажовузкор). У хаётимизни заҳарга айлантирган. Барча оила аъзоларини руҳан эзиб ташлаган. Уйимиз – ҳақиқий зиндон. Яқингача отамни ёмон кўришимни тан олмаганман. Бу ҳақида ўйласам ҳам гўёки биров билиб қўядигандай.
Оиламизда бу муҳокама қилинмайди, ҳамма мум тишлагандай. Ҳамма азобланади, лекин сукут сақлайди. Менинг эса буларни ортиқ кўтаришга кучим йўқ. У билан иложи борича тўқнашмасликка ҳаракат қиламан. Лекин бирга тургандан кейин бунинг иложи йўқ. У билан ортиқ бир уйда яшашни хоҳламайман. Ундан нафратланаман.
Мен энди иш бошладим, шунинг учун ундан қисман молиявий қарамлигим бор. Аммо мен моддий тарафдан мустақил бўлсам ҳам у алоҳида туришимга рухсат бермайди. Бизда ёш қизларнинг эрга тегмасдан уйдан чиқишига рухсат берилмайди-ку…
Қандай йўл тутмоққа хайронман…
