5 ёшга ҳам тўлмагандим ўшанда. Акам билан амакимнинг уйига бориб ўйнашни яхши кўрардик. Негадир бир куни у ерга акамсиз бордим. Амакимнинг яқинда 10-синфни битирган ўғли мени уйга кўтариб олиб кирди. Кўйлагимни кўтарди, ич кийимимни туширди ва…
Оғирликдан нафасим қайтиб кетди, йиғлай бошладим. Аммо у кўзи ёнганча менга «жим, асалим», «жим, қўғирчоғим» дерди.
Уйга бир аҳволда келдим. Ота-онам доимгидек ишда, мендан ҳол сўрайдиган кимса йўқ эди. Улар келгунча эсимдан ҳам чиқиб кетди. Бу анча давом этди. То мен онамга «амакимникига бошқа бормайман, доим … акам устимга ётволиб бўғади» деб бош тортмагунимча. Онам ранги оқариб, ерга ўтириб қолди ва устимдан қулфлаб кетадиган бўлди.
Йиллар ўтди. Мен мактабга бора бошладим. 4-синфдалигимда у армиядан қайтди. Зиёфатга қарашгани бордик. Онам гап бўлиб кетишидан чўчиб ҳеч кимга ҳеч нарсани айтмагани учун бормасликка сабаб йўқ. У мени кўриб, «ўҳ, катта қиз бўлиб қолибсан-ку», деди кўзи чарақлаб. Эртаси куни эса ота-онам ишда, акам кўчада ўйнаб борганида уйимизга келди. Яна ўша ишни қилиш учун! Мен дадамга айтиб бераман, деганимдан сўнггина кетди.
6-синфда ўқийман. Уй қураётгандик. Амаким яхши уста бўлгани учун бошқа уста чақириб ўтирмади дадам, улар ўғиллари билан ишлай бошлашди. Мени омборхонадан мих олиб келишга юборишди. Борсам – у ўтирибди қийшайган михларни тўғирлаб. Эшик олдида тўхтадим, ичкарига кирмай мих сўрадим. У эса шимининг замогини ечиб, … чиқариб кўрсатди. Михга ҳам қарамай югуриб кетдим ва онамга айтиб бердим. Онам аҳвол тобора ёмонлашаётганиги кўриб, дадамга айтди. Ўша куни амаким ўғлини уйдан ҳайдаб юборди.
Аммо менинг ҳаётим синиб бўлганди.
Ота-оналар, болангизни ишга етаклаб бораверинг – ҳеч нарса бўлмайди. Ёлғиз қолса – ёмон бўлади…
